مشاعره به روش نوین

آنچنان منتظرم ،در ره شوق
که اگر زود بیایی ، دیر است

تا تاریک ترین کوچه های ابدیت
خواهم رفت.

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فروبرم ، برآرم یا نه

هوا خواه توام جانا و مى دانم كه مى دانى
كه هم ناديده مى بينى و هم ننوشته مى خوانى

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شادیت شادی من
غصه ات غصه ی من
قلب من خانه تو
خانه ات قبله ی من

نوید امید است در باغ جهان

که هرگز نماند به جای

زمستان اهریمنی

بهاران فرا میرسد پرسیدنی

سراسر همه مژده ی ایمنی

در این صبح فرخنده ی تابناک

که از زندگی دم زند جان خاک

بیا با دل و جان پاک

همه لحظه ها را به شادی سپار

نوایی هم آهنگ یاران برآر

خوش آمد بهار

روح من در جهت تازه ی اشیا جاریست
روح من کم سال است
روح من گاهی از شوق سرفه اش می گیرد.
روح من بیکار است :
قطره های باران را ، درز آجرها را می شمارد .
روح من گاهی مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد .........

در آرزوي من بود يك لحظه با تو باشم
يك لحظه با تو بودن عمريست با سعادت

تنها می رفتم ، می شنوی؟ تنها .
من از شادابی باغ زمرد کودکی براه افتاده بودم .
آیینه ها انتظار تصویرم را می کشیدند ،
درها عبور غمناک مرا می جستند
و من می رفتم ، می رفتم تا در پایان خود فرو افتم .

من اين نكته گيرم كه باور نكردم
نديدم كه قويي به صحرا بميرد
چو روزي ز آغوش دريا برآمد
شبي هم در آغوش دريا بميرد
تو دريا ي من بودي آغوش واكن
كه ميخواهد اين قويي زيبا بميرد

در دیده به جای خواب آب است مرا
زیرا که بدیدنت شتاب است مرا
گویند بخواب تا بخوابش بینی
ای بیخبران چه جای خواب است مرا

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو
ای شاخه​ها آبست تو وی باغ بی​پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی
پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

من دی زه ره رسیدم،قومی چنین بدیدم
من خویش را کشیدم ، ایشان مرا کشیدند

دل از جهان رنگ و بو گشته گریزان سو به سو
نعره زنان کان اصل کو جامه دران اندر وفا

ای بحر پرمرجان من والله سبک شد جان من
این جان سرگردان من از گردش این آسیا

اسرار ازل را نه تو دانی ونه من
وین خط مقرمط نه تو خوانی ونه من

نسیم عشق به آن یار دلربا برگو /// ز جای خیز که من درد بیدوا دارم

من آنچه خوانده ام همه از یاد من برفت
الا حدیث دوست ، که تکرار می کنم

من به دیدار سحر می رفتم

نفسم با نفس یاس درآمیخته بود .

می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : (( های !

بسرای ای دل شیدا، بسرای .

این دل افروزترین روز جهان را بنگر !

تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !

آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم،

روح درجسم جهان ریخته اند،

شور و شوق تو برانگیخته اند،

تو هم ای مرغک تنها، بسرای !

همه درهای رهائی بسته ست،

تا گشائی به نسیم سخنی، پنجره ای را، بسرای !

بسرای ... ))

من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !

در افق، پشت سرا پرده نور

باغ های گل سرخ،

شاخه گسترده به مهر،

غنچه آورده به ناز،

دم به دم از نفس باد سحر؛

غنچه ها می شد باز .

غنچه ها می رسد باز،

باغ های گل سرخ،

باغ های گل سرخ،

یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !

چون گل افشانی لبخند تو،

در لحظه شیرین شکفتن !

خورشید !

چه فروغی به جهان می بخشید !

چه شکوهی ... !

همه عالم به تماشا برخاست !

من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !

دو کبوتر در اوج،

بال در بال گذر می کردند .

دو صنوبر در باغ،

سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند .

مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور

رو نهادند به دروازه نور ...

چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق،

در سرا پرده دل

غنچه ای می پرورد،

- هدیه ای می آورد -

برگ هایش کم کم باز شدند !

برگ ها باز شدند :

ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !

با شکوفائی خورشید و ،

گل افشانی لبخند تو،

آراستمش !

تار و پودش را از خوبی و مهر،

خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام :

(( دوستت دارم )) را
من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !

موسی که درین خشک بیابان به عصایی
صد چشمه برون آرد از حاره ی ما کو ؟

وقتی نیستی یاد تو هر نفس آتیش میزنه به این وجودم
کاش از اول نمی دونستی من عاشق تو بودم

ملامت گوی عاشق را،چه گوید مردم دانا؟
که حال غرقه در دریا ، نداند خفته بر ساحل