رباعیات دلنشین باباطاهر

دل شاد از دل زارش خبر نی .... تن سالم زبیمارش خبر نی
نه تقصیره که این رسم قدیمه .... که آزاد از گرفتارش خبر نی

دل ار عشقت نداره مرده اولی .... روان بی درد عشق افسرده اولی
سحر بلبل زند در گلشن آواز .... که گل بی عشق حق پژمرده اولی

هزاران لاله و گل در جهان بی .... همه زیبا به چشم دیگران بی
آلاله‌ی مو به زیبایی درین باغ ..... سرافراز همه آلالیان بی

دل عاشق به پیغامی بسازد ... خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست ... ریاضت کش ببادامی بسازد

ببندم شال و میپوشم قدک را ..... بنازم گردش چرخ و فلک را
بگردم آب دریاها سراسر ..... بشویم هر دو دست بی نمک را

اگر دل دلبر و دلبر کدام است .... وگر دلبر دل و دلرا چه نام است
دل و دلبر بهم آمیته وینم ..... ندونم دل که و دلبر کدام است

ته دوری از برم دل در برم نیست ..... هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم ..... تمنای دگر جز دلبرم نیست

شیرمردی بدم دلم چه دونست .... اجل قصدم کره و شیر ژیونست
ز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد .... تنم وا مرگ جنگیدن ندونست

نفس شومم بدنیا بهر آن است .... که تن از بهر موران پرورانست
ندونستم که شرط بندگی چیست .... هرزه بورم بمیدان جهانست

قضا پیوسته در گوشم بواجه .... که این درد دل تو بی علاجه
اگر گوهر ببی خواهون نداری ..... همین این جون تو که بی رواجه

الهی دل بلا بی دل بلا بی .... گنه چشمان کره دل مبتلا بی
اگر چشمان نکردی دیده بانی .... چه داند دل که خوبان در کجابی

بیا سوته دلان گردهم آئیم .... سخنها واکریم غم وانمائیم
ترازو آوریم غمها بسنجیم ... هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم

ته کت نازنده چشمان سرمه سائی .... ته کت زیبنده بالا دلربایی
ته کت مشکین دو گیسو در قفائی .... بمو واجی که سرگردان چرائی

جهان بی‌وفا زندان ما بی .... گل غم قسمت دامان ما بی
غم یعقوب و محنت‌های ایوب .... همه گویا نصیب جان ما بی

خوش آن ساعت که یار از در آیو .... شو هجران و روز غم سر آیو
زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق .... همی واجم که جایش دلبر آیو

زشورانگیزی چرخ و فلک بی .... که دایم چشم بختم پر نمک بی
دمادم دود آهم تا سما بی .... پیاپی سیل اشکم تا سمک بی

خوشا آنان که با ته همنشینند .... همیشه با دل خرم نشینند
همین بی رسم عشق و عشقبازی .... که گستاخانه آیند و ته بینند

هر آنکس با تو قربش بیشتر بی .... دلش از درد هجران ریشتر بی
اگر یکبار چشمانت بوینم ..... بجانم صد هزاران نیشتر بی

خوشا آنانکه هر از بر ندانند .... نه حرفی وانویسند و نه خوانند
چو مجنون سر نهند اندر بیابان .... ازین گو گل روند آهو چرانند

دلا خوبان دل خونین پسندند ... دلا خون شو که خوبان این پسندند
متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست ... گروهی آن گروهی این پسندند

دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل ... نهم داغ غمت چون لاله بر دیل
دم از مهرت زنم همچون دم صبح ... وز آن دم تا دم صور سرافیل

بی ته اشکم ز مژگان تر آیو ... بی ته نخل امیدم نی بر آیو
بی ته در کنج تنهائی شب و روز .... نشینم تا که عمرم بر سر آیو

به والله و به بالله و به تالله .... قسم بر آیه‌ی نصر من الله
که دست از دامنت من بر ندارم .... اگر کشته شوم الحکم لله

دلی همچون دل نالان مو نه ... غمی همچون غم هجران مو نه
اگر دریا اگر ابر بهاران .... حریف دیده‌ی گریان مو نه

من آن مسکین تذروبی پرستم ... من آن سوزنده شمع بی‌سرستم
نه کار آخرت کردم نه دنیا .... یکی خشکیده نخل بی‌برستم