رباعیات دلنشین باباطاهر

کجا بی جای ته ای بر همه شاه ..... که مو آیم بدانجا از همه راه
همه جا جای ته مو کور باطن ..... غلط گفتم غلط استغفرالله

کسیکه ره بفریادم برد نی ..... خبر بر سرو آزادم برد نی
همه خوبان عالم جمع گردند ...... کسیکه یادت از یادم برد نی

به هر شام و سحر گریم بکوئی ..... که جاری سازم از هر دیده جوئی
مو آن بی طالعم در باغ عالم ...... که گل کارم بجایش خار روئی

سمن زلفا بری چون لاله دیری ...... ز نرگس ناز در دنباله دیری
از آن رو سه بمهرم بر نیاری ....... که در سرناز چندین ساله دیری

شبی نالم شبی شبگیر نالم ..... ز جور یار و چرخ پیر نالم
گهی همچون پلنگ تیر خورده ..... گهی چون شیر در زنجیر نالم

وای آن روزی که قاضی مان خدا بی ..... به میزان و صراطم ماجرا بی
بنوبت میروند پیر و جوانان ...... وای آنساعت که نوبت زان ما بی

سخن از هر چه واجم واتشان بی ...... حدیث از بیش و از کم واتشان بی
بدریا گر روم گوهر بر آرم ..... هر آن گوهر که وینم واتشان بی

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو ..... سخنها میکرم سودش نمی‌بو
ببادش میدهم نش میبرد باد ..... در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

خدایا واکیان شم واکیان شم .... بدین بیخانمانی واکیان شم
همه از در برانند سوته آیم ..... ته که از در برانی واکیان شم

بهار آیو به هر شاخی گلی بی ..... بهر لاله هزاران بلبلی بی
بهر مرزی نیارم پا نهادن ..... مبو کز مو بتر سوز دلی بی

بیا جانا دل پردرد مو بین ..... سرشک سرخ و روی زرد مو بین
غم مهجوری و درد صبوری ..... همه برجان غم پرورد مو بین

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل ..... ز رنگ روی تو دلخونم ای گل
من عاشق زعشقت بیقرارم ..... تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

بهار آیو به صحرا و در و دشت ... جوانی هم بهاری بود و بگذشت
سر قبر جوانان لاله رویه ... دمی که گلرخان آیند به گلگشت

اگر شاهین بچرخ هشتمینه ... کند فریاد مرگ اندر کمینه
اگر صد سال در دنیا بمانی .... در آخر منزلت زیر زمینه

دلی دیرم دمی بیغم نمی‌بو ... غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بو
خطی دیرم مو از خوبان عالم .... که یار بیوفا همدم نمی‌بو

وای ازین دل که نی هرگز بکامم .... وای ازین دل که آزارد مدامم
وای ازین دل که چون مرغان وحشی .... نچیده دانه اندازد بدامم

مو که یارم سر یاری ندیره ..... مو که دردم سبکباری ندیره
همه واجن که یارت خواب نازه ..... چه خوابست اینکه بیداری ندیره

نمیدانم که سرگردان چرایم ..... گهی نالان گهی گریان چرایم
همه دردی بدوران یافت درمان ..... ندانم مو که بیدرمان چرایم

دل از دست غمت زیر و زبر بی .... بچشمان اشکم از خون جگر بی
هران یاری چو مو پرناز دیره .... دلش پر غصه جانش پر شرر بی

بدنیای دنی کی ماندنی بی .... که دامان بر جهان افشاندنی بی
همی لا تقنطوا خوانی عزیزا .... دلا یا ویلنا هم خواندنی بی

از آن روزیکه ما را آفریدی ..... بغیر از معصیت چیزی ندیدی
خداوندا بحق هشت و چارت ..... ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی

مو که آشفته حالم چون ننالم .... شکسته پر و بالم چون ننالم
همه گویند فلانی چند نالی .... تو آیی در خیالم چون ننالم

بشم واشم که تا یاری گره دل ..... به بختم گریه و زاری گره دل
بگردی و نجوئی یار دیگر ..... که از جان و دلت یاری گره دل

خدایی که مکانش لامکان بی ..... صفابخش جمال گلرخان بی
پدید آرنده‌ی روز و شب و خلق ..... که بر هر بنده او روزی رسان بی

گلش در زیر سنبل سایه پرور ... نهال قامتش نخلی است نوبر
زعشق آن گل رعنا همه شب .... چو بلبل ناله و افغان برآور