رباعیات دلنشین باباطاهر

مکن کاری که پا بر سنگت آیو .... جهان با این فراخی تنگت آیو
چو فردا نامه خوانان نامه خونند .... تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو

غم عالم نصیب جان ما بی .... بدور ما فراغت کیمیا بی
رسد آخر بدرمان درد هرکس .... دل ما بی که دردش بیدوا بی

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند .... سخن با ته گرند با ته نشینند
مو که پایم نبی کایم ته وینم ..... بشم آنان بوینم که ته وینند

دو زلفانت گرم تار ربابم .... چه میخواهی ازین حال خرابم
ته که با مو سر یاری نداری .... چرا هر نیمه شو آیی بخوابم

غم عشقت ز گنج رایگان به .... وصال تو ز عمر جاودان به
کفی از خاک کویت در حقیقت .... خدا دونه که از ملک جهان به

سر سرگشته‌ام سامان نداره .... دل خون گشته‌ام درمان نداره
به کافر مذهبی دل بسته دیرم .... که در هر مذهبی ایمان نداره

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره .... چو جغدی جای در ویرانه دیره
فلک هم در دل تنگم نهد باز ..... هر آن انده که در انبانه دیره

کشم آهی که گردون پر شرر شی .... دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی
بترس از برق آه سوته دیلان ..... که آه سوته دیلان کارگر شی

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی ..... سرشکم جاری از خون جگر نی
شو و روجم رود با ناله‌ی زار ..... ته را از حال زار مو خبر نی

یکی برزی گرگ نالان درین دشت
بخون دیدگان الاله میکشت
همی کشت وهمی گفت اندریغا
بباید کشت وهشت و رفت ازیندست

ته که خورشید اوج دلربایی
چنین بیرحم و سنگین دل چرایی
به اول آنهمه مهر و محبت
به آخر راه و رسم بی وفایی