رباعیات دلنشین باباطاهر

نهالی کن سر از باغی برآرد .... ببارش هر کسی دستی برآرد
برآرد باغبان از بیخ و از بن ..... اگر بر جای میوه گوهر آرد

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره .... چو جغدی جای در ویرانه دیره
فلک هم در دل تنگم نهد باز ..... هر آن انده که در انبانه دیره

کشم آهی که گردون پر شرر شی ..... دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی
بترس از برق آه سوته دیلان ..... که آه سوته دیلان کارگر شی

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی ..... سرشکم جاری از خون جگر نی
شو و روجم رود با ناله‌ی زار ...... ته را از حال زار مو خبر نی

الهی دل بلا بی دل بلا بی .... گنه چشمان کره دل مبتلا بی
اگر چشمان نکردی دیده بانی .... چه داند دل که خوبان در کجابی

بیا سوته دلان گردهم آئیم .... سخنها واکریم غم وانمائیم
ترازو آوریم غمها بسنجیم .... هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم

ته کت نازنده چشمان سرمه سائی ... ته کت زیبنده بالا دلربایی
ته کت مشکین دو گیسو در قفائی .... بمو واجی که سرگردان چرائی

جهان بی‌وفا زندان ما بی ..... گل غم قسمت دامان ما بی
غم یعقوب و محنت‌های ایوب ..... همه گویا نصیب جان ما بی

خوش آن ساعت که یار از در آیو .... شو هجران و روز غم سر آیو
زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق ..... همی واجم که جایش دلبر آیو

زشورانگیزی چرخ و فلک بی ..... که دایم چشم بختم پر نمک بی
دمادم دود آهم تا سما بی ..... پیاپی سیل اشکم تا سمک بي

خوشا آنان که با ته همنشینند .... همیشه با دل خرم نشینند
همین بی رسم عشق و عشقبازی .... که گستاخانه آیند و ته بینند

هر آنکس با تو قربش بیشتر بی ..... دلش از درد هجران ریشتر بی
اگر یکبار چشمانت بوینم ..... بجانم صد هزاران نیشتر بی

شوان استارگان یک‌یک شمارم .... براهت تا سحر در انتظارم
پس از نیمه شوان که ته نیایی .... زدیده اشک چون باران ببارم

خوشا آنانکه هر از بر ندانند .... نه حرفی وانویسند و نه خوانند
چو مجنون سر نهند اندر بیابان ..... ازین گو گل روند آهو چرانند

مو احوالم خرابه گر تو جویی .... جگر بندم کبابه گر تو جویی
ته که رفتی و یار نو گرفتی ..... قیامت هم حسابه گر تو جویی

زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی .... تیر عشقت بجانم روته‌تر بی
مرا اختر بود خال سیاهت ..... ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی

مرا دیوانه و شیدا ته دیری .... مرا سرگشته و رسوا ته دیری
نمیدونم دلم دارد کجا جای ..... همیدونم که دردی جا ته دیری

زدست عشق هر شو حالم این بی ..... سریرم خشت و بالینم زمین بی
خوشم این بی که موته دوست دیرم ..... هر آن ته دوست داره حالش این بی

عزیزون از غم و درد جدایی ..... به چشمونم نمانده روشنایی
گرفتارم بدام غربت و درد ..... نه یار و همدمی نه آشنایی

ته که خورشید اوج دلربایی ..... چنین بیرحم و سنگین دل چرایی
به اول آنهمه مهر و محبت ..... به آخر راه و رسم بی وفایی

غم و درد دل مو بی حسابه .... خدا دونه دل از هجرت کبابه
بنازم دست و بازوی ته صیاد ..... بکش مرغ دلم بالله ثوابه

بی تو تلواسه دیرم ای نکویار ..... زهر در کاسه دیرم ای نکویار
میم خون گریه ساقی ناله مطرب ..... مصاحب این سه دیرم ای نکویار

بی تو تلواسه دیرم ای نکویار ..... زهر در کاسه دیرم ای نکویار
میم خون گریه ساقی ناله مطرب ..... مصاحب این سه دیرم ای نکویار

اگر دستم رسد بر چرخ گردون ..... از او پرسم که این چین است و آن چون
یکی را میدهی صد ناز و نعمت ...... یکی را نان جو آلوده در خون

چه باغ است اینکه دارش آذرینه ..... چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه
مگر بوم و بر سنگین دلان است ..... مگر صحرای عشق نازنینه