زیباترین اشعار و سروده ها را اینجا بنویسید

خوش آمد بهار

گل از شاخه تابید خورشید وار

چو آغوش نوروز پیروز بخت

گشوده رخ و بازوان درخت

گل افشانی ارغوان

نوید امید است در باغ جهان

که هرگز نماند به جای

زمستان اهریمنی

بهاران فرا میرسد پرسیدنی

سراسر همه مژده ی ایمنی

در این صبح فرخنده ی تابناک

که از زندگی دم زند جان خاک

بیا با دل و جان پاک

همه لحظه ها را به شادی سپار

نوایی هم آهنگ یاران برآر

خوش آمد بهار


فریدون مشیری

بوی باران بوی سبزه بوی خاک

شاخه های شسته باران خورده پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگهای سبز بید

عطر نرگس رقص باد

نغمه ی شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک میرسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که میخندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفــتـاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه ی رنگین نمی پوشی به کام

باده ی رنگین نمی نوشی ز جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می باید تهی ست

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

باز کن پنجره ها را که نسیم

روز میلاد عقاقی ها را

جشن میگیرد

و بهار

روی هر شاخه کنار هر برگ

شمع روشن کرده ست

همه چلچله ها برگشتند

و طراوت را فریاد زدند

کوچه یکباره آواز شده ست

و درخت گیلاس

هدیه جشن عقاقی ها

گل به دامن کرده ست

باز کن پنجره ها را ای دوست

هیچ یادت هست؟

که زمین را عطشی وحشی سوخت

برگ ها پژمردند

تشنگی با جگر خاک چه کرد

هیچ یادت هست؟

توی تاریکی شب های بلند

سیلی سرما با تاک چه کرد

هیچ یادت هست

با سر وسینه ی گل های سپید

نیمه شب باد غضبناک چه کرد

هیچ یادت هست؟

حالیا معجزه ی باران را باور کن

و سخاوت را در چشم چمنزار ببین

و محبت را در روح نسیم

که در این کوچه ی تنگ

با همین دست تهی

روز میلاد اقاقی ها را

جشن میگیرد

خاک جان یافته است

تو چرا سنگ شدی

تو چرا این همه دلتنگ شدی

باز کن پنجره ها را و بهار را باور کن

چون چراغ لاله سوزم در خيابان شما
اي جوانان عجم جان من و جان شما
غوطه ها زد در ضمير زندگي انديشه ام
تا به دست آورده ام افکار پنهان شما
مهر و مه ديدم نگاهم برتر از پروين گذشت
ريختم طرح حرم در کافرستان شما
تا سنانش تيزتر گردد فروپيچيدمش
شعله اي آشفته بود اندر بيابان شما
فکر رنگينم کند نزد تهي دستان شرق
پاره اي لعلي که دارم از بدخشان شما
مي رسد مردي که زنجير غلامان بشکند
ديده ام از روزن ديوار زندان شما
حلقه گرد من زنيد اي پيکران آب و گل
آتشي در سينه دارم از نياکان شما

اقبال لاهوری

شيشه اي مي شکند...
يک نفر مي پرسد...
که چرا شيشه شکست؟
مادرم مي گويد...شايد اين رفع بلاست.
يک نفر زمزمه کرد...
باد سرد وحشي مثل يک کودک شيطان آمد.
شيشه ي پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شيشه ي مغرور شکست،
عابري خنده کنان مي آمد...
تکه اي از آن را برمي داشت مرهمي بر دل تنگم مي شد...
اما امشب ديدم...
هيچ کس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم مي پرسم؟
ارزش قلب من از شيشه ي پنجره هم کمتر است؟
دل من سخت شکست
اما، هيچ کس هيچ نگفت

باز هم ميخواهمت

قلب خونينم شکستي بازهم مي خواهمت
ازشراب شوق مستي بازهم مي خواهمت

هرچه غم ريزي به کامم بيشتر مي خواهمت
گرچه بيمانم شکستي بازهم مي خواهمت

چون تورا ديدم چراخود رانمي بينم دگر؟
محوکردي خودپرستي بازهم مي خواهمت

چون فروغي آمدي چون سايه اي رفتي زچشم
چون شرربردل نشستي بازهم مي خواهمت

رستم ازدلبستگي هاجستم ازدام هوس
عاقبت بالم توبستي بازهم مي خواهمت

سينه مالامال دردوچشم لبريزازسرشک
فارغ ازبالا و پستي بازهم مي خواهمت

من نمي دانم تورويايي؟شراري؟آتشي؟
روح ريحان وگل استي؟بازهم مي خواهمت

آرزويي؟اخگري؟نوري؟فروغي؟شعله اي؟
باده صبح الستي؟بازهم مي خواهمت

سايه اي؟انديشه اي؟فکري؟خيالي؟شبنمي؟
هرچه هستي هرکه هستي بازهم مي خواهمت

حرف های ما هنوز ناتمام.....
تا نگاه می کنی وقت رفتن است
باز هم حکایت همیشگی!
پیش از آنکه باخبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگریز می شود
آری.........
ای دریغ و حسرت همیشگی !
ناگهان چقدر زود دیر می شود .........
********************
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه بایدها.....
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمریست لبخندهای لاغر خود را
در دل زخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا
اما در صفحه های تقویم روزی به نام مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند ؟
شای امروز نیز روز مبادا باشد !
وقتی تو نیستی نه هست های ما
چونان که بایدند
نه بایدها .............
هر روز بی تو روز مباداست !

(قیصر امین پور)

ناز...
گفتم که اي غزال ! چرا ناز ميکني؟
هر دم نواي مختلفي ساز ميکني؟
گفتا: بدرب خانه ات ار کس نکوفت مشت:
روي سکوت محض، تو در باز ميکني؟!

کارو

سرشک
پرسيدم از سرشک ،که سر چشمه ات کجاست؟
ناليد و گفت: " سر " ز کجا " چشمه " از کجاست
لبخند لب نديده ي قلبم که پيش عشق:
هر وقت دم ز خنده زدم ، گفت: نا بجاست!

کارو

نقل قول :

ناز...
گفتم که اي غزال ! چرا ناز ميکني؟
هر دم نواي مختلفي ساز ميکني؟
گفتا: بدرب خانه ات ار کس نکوفت مشت:
روي سکوت محض، تو در باز ميکني؟!

کارو

نقل قول :

سرشک
پرسيدم از سرشک ،که سر چشمه ات کجاست؟
ناليد و گفت: " سر " ز کجا " چشمه " از کجاست
لبخند لب نديده ي قلبم که پيش عشق:
هر وقت دم ز خنده زدم ، گفت: نا بجاست!

کارو

الهی بمیرم
آقای آتشی چی شده
تو این دو سالی که می شناسمتون این قدر غمگین نبودین
چی شده ؟
تو مشاعره هم که از سنگ قبر نوشتین
براتون یه یادداشت خصوصی فرستادم
منتظرم

صبح شده است

باد با نسیمی دلانگیز

بوی بهار می آورد

این را همه می دانند


ناگهان هوا سرد می شود

چلچله ها در لانهء شان

باران می بارد

دوست داری بدنت را با هر قطره آن شستشو دهی




خورشید

دست زیبای رنگین کمان را می گیرد

به آسمان می آورد

و با رنگهای زیبا می آمیزد

( زیبا تبریزی)

جامه سرخ

غنچه نو شکفته را ماند
نرگس نیم خفته را ماند
دامن افشان گذشت و باز نگشت
عمر از دست رفته را ماند
قد موزون او به جامه سرخ
سرو آتش گرفته را ماند
نیمه جان شد دل از تغافل یار
صید از یاد رفته را ماند
سوز عشق تو خیزد از نفسم
بوی در گل نهفته را ماند
رفته از ناله رهی تاثیر
حرف بسیار گفته را ماند

ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت؟
من یاد آشیان خود از یاد برده ام
یک دم مرا به گوشه ای رها مکن
با من تلاش کن بدانم نمرده ام
ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا
زخمی دگر بزن که نیوفتاده ام هنوز
شادم ازین شکنجه خدا را
مکن دریغ
روح مرا در آتش بیداد خود بسوز!
ای سرنوشت هستی من در نبرد توست
برمن ببخش زندگی جاودانه را
منشین که دست مرگ زبندم رها کند
محکم بزن به شانه ی من تازیانه را !

تمام جوی ها را طی کردم
تمام سنگ ها را پشت سر گذاشتم
تا روزی شاید
تمام کشتی ها
تمام ماهی ها را
تمام سنگ ها را
در خود جای دهم
امــــــــا
تبخیر حق من نبود .............

سوسن وحشی

دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید
نمشب صبح جهانتاب ز میخانه دمید
روشنی بخش حریقان مه و خورشید نبود
آتشی بود که از باده مستانه دمید
چه غم ار شمع فرومرد که از پرتو عشق
نور مهتاب ز خکستر پروانه دمید
عقل کوته نظر آهنگ نظر بازی کرد
تا پریزاد من امشب ز پریخانه دمید
جلوه ها کردم و نشناخت مرا اهل دلی
منم آن سوسن وحشی که به ویرانه دمید
آتش انگیز بود باده نوشین گویی
نفس گرم رهی از دل پیمانه دمید

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما را ز جام باده گلگون خراب کن

خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد
گر برگ عیش می​طلبی ترک خواب کن

شه نشين چشم من تكيه گه خيال توست
گرچه دورم از تو من ولي دلم به ياد توست

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
شاخه‌های شسته ، باران خورده ، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک میرسد اینک بهار
خوش بحال روزگار
خوش بحال چشمه‌ها و دشتها
خوش بحال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش بحال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش بحال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش بحال جام لبریز از شراب
خوش بحال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌پوشی بکام
باده رنگین نمی‌بینی به جام
نقل وسبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تهی است؛
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ ...

ف مشیری

سلام آقای آتشی خیلی خوشحالم باز یه مطلبی ازتون می بینم


دلم ز تنگي قفس بگرفت
نقش درياي بيكران بهتر‌

"خانه ام ابری است،
یکسره روی زمین ابری است با آن
از فراز گردنه
خرد و خراب و مست
باد می پیچد
یکسره دنیا خراب از اوست
و هواس من
آی ! نی زن که تو را آواز نی برده ست دور از ره.....
کجایی ؟...........
خانه ام ابری است
اما
ابر بارانش گرفته است
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم
من به روی آفتابم می برم در ساحت دریا نظاره
و همه دنیا خراب و خرد از باد است
و به ره نی زن
که دایم می نوازد نی
در این دنیای ابر اندود
راه خود را دارد اندر پیش ...."

شاملو

بر سر بازار جانبازان منادی می زنند
بشنوید ای ساکنان کوی رندی ،بشنوید
دختر رز چند روزی شد که از ما گم شده است
رفت تا گیرد سر خود هان و هان حاضر شوید
جامه ای دارد ز لعل و نیم تاجی از حباب
عقل و دانش برد و شد ، تا ایمن از وی نغنوید
هر که آن تلخم دهد حلوا بها جانش دهم
ور بود پوشیده و پنهان به دوزخ در روید
دختری شبگرد و تند تلخ گلرنگ است ومست
گر بیابیدش بسوی خانه ی حافظ برید

کوله پشتی

عادت شده برای چشم هایم
گاه گاه یخ بزنند
گاه من میان شعله های آتشم
گاه بوی خاک باران خورده میدهم
خشکسالی های
با تو بودنم
جای افسوس نیست
همین فاجعه های پی در پی
همین دغدغه های توخالی
همین لحظه هایی که
گاه از بی تبسمی زرد می شوند
تمام عرض راه را گرفته اند
من خسته ام مثل تمام روزهای عمر
کاش در این چیزکی که تا اتنهای راه مانده است
کسی کوله پشتی احساس مرا
منقلب میکرد

((............))

یک لحظه من بی تو هرگز نیاسودم

عاشق نبودی تو ، من عاشقت بودم

در قبله گاه عشق ، بودی تو معبودم

آرام و آسوده در خواب خوش بودی

یک لحظه من بی تو هرگز نیاسودم

من با نفسهایت ، نام تو را خواندم

کاش ای هوسبازم ، با تو نمی ماندم

روزی که می گفتی من با تو می مانم

روزی که دانستی من بی تو میمیرم

روزی که با عشقت بستی به زنجیرم

بازنده من بودم ، این بوده تقدیرم

باور نمی کردم هرگز جدائی را

آن آمدن با عشق ، این بی وفائی را

عشق تو چون برگی در دست طوفان بود

دل کندن و رفتن پیش تو آسان بود

روزی به من گفتی دیگر نمی مانم

گفتم که میمیرم ، گفتی چه میدانم

باور نمی کردم هرگز جدائی را

آن آمدن با عشق ، این بی وفائی را

این بی وفائی

به جست و جوی تو

بر درگاه کوه می گریم

در استانه ی دریا و علف.

به جست و جوی تو

در معبر باد ها می گریم

در چار راه فصول

در چارچوب شکسته ی پنجره ای

که اسمان ابر الوده را

قابی کهنه می گیرد.....

در انتظار تصویر تو

باز این دفتر خالی

تا چند

تا چند

ورق خواهد خورد

وقتی اهنگ صدات گم می شه تو گلوی باد

وقتی جز خواستن تو چیزی به یادم نمیاد

وقتی شب ترانه ها پر می شه از غریبگی

تازه باورم می شه چه سخته بی تو زندگی

جمعه ها یکی یکی تموم می شن بدون تو

کاش بیای تا بشکنی بغض دل شکستمو

این غریبگی یک عمر با منه

لحظه لحظه هامو اتیش می زنه

حس داشتنت تو رگهام

اسم تو معنی عاشق شدنه

بیا خورشید به خاطرم بیار

خسته ام از این خزون بی بهار

تا همیشه تو رو فریاد می زنم

تک سوار جاده های انتظار