@هر شعری که تا به حال به دلتون نشسته اینجا بنویسید@

با سلام دوستان عزیز من یه تازه وارد هستم به نظرم اومد این تاپیک رو استارت بزنم خوشحال میشم مدد بدید...


بیز زارم از تمام رفیقان نارفیق اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق
اصلا در این زمانه رفاقت توهم است نابودی است آخر هر قصه با رفیق

سلام تایپیک جالبی رو شروع کردی


از که پنهان کنم اين راز دل خسته خويش ؟
از نسيمی که پيام آور توست ؟
از بهاری که مرا رسوا ساخت ؟
از خدائی که خودش می داند ؟
عشق وحشی تر از آن است که پنهان ماند

قطار مي‌رود
تو مي‌روي
تمام ايستگاه مي‌رود

دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج
اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟
دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟
درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

یارم چو قدح بدست گیرد
بازار بتان شکست گیرد
هر کس بدید چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد
در بحر فتاده ام چو ماهی
تا یار مرا به شست گیرد
در پاش فتاده هم به زاری
آیا بودآنکه دست گیرد
خرم دل آنکه همچو حافظ
جامی ز می الست گیرد

_________________
بر ما گذشت نیک و بد اما تو روزگار
فکری به حال خویش کن این روزگار نیست
:
: