مشاعره به روش نوین

دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ايوان مي روم و انگشتانم را
بر پوست كشيده شب مي كشم
چراغهاي رابطه تاريكند
چراغهاي رابطه تاريكند
كسي مرا به آفتاب
معرفي نخواهد كرد
كسي مرا به ميهماني گنجشكها نخواهد برد
پرواز را به خاطر بسپار
پرنده مردني است

تا به غایت ره میخانه نمیدانستم
ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد

در چشم بامدادان ، به بهشت بر گشودن
نه چنان لطیف باشد ، که به دوست برگشایی

یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم
آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم

مردمان در من و حيراني من حيرانند
من در ان كس كه ترا بيند و حيران نشود.

دگر به دست نیاید چو من وفاداری
که ترک می ندهم عهد بی وفایی را

آنکه رخسار ترا رنگ گل و نسرین داد***صبر و آرام تواند به من مسکین داد

نقل قول :

مردمان در من و حيراني من حيرانند
من در ان كس كه ترا بيند و حيران نشود

در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر***کز دیو و دل ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می نشود گشته ایم ما***گفت آن چه یافت می نشود آنم آرزوست

در نهان خانه ی جانم گل یاد تو درخشید
عطر صد خاطره پیجید باغ صد خاطره خندید

دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر***کای نور چشم من بجز از کشته ندروی

یه روزی تنگ غروب آسمون .. ..میرم از شهر تو ای نامهربون

نه غم و نه غم پرستم ز غم زمانه رَستم//////که حریف او شدستم که در ستم ببست او

وه چه بیرنگ و بی نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم
گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم
کی شود این روان من ساکن
اینچنین ساکن روان که منم
بهر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بی کران که منم
این جهان وان جهان مرا مطلب
کاین دو گم شد در آن جهان که منم
فارغ از سودم و زیان چو عدم
طرفه بی سود و بی زیان که منم
گفتم ای جان تو عین مائی
گفت عین چه بود در این عیان که منم
گفتم آنی ، بگفت های ! خموش
در زبان نامده است آنکه منم
گفتم اندر زبان چو درنامد
اینکه گویای بی زبان که منم
می شدم در فنا چو مه بی پا
اینکه بی پای پا دوان که منم
بانگ آمد چه می دوی بنگر
در چنین ظاهر نهان که منم
شمس تبریز را چو دیدم من
نادر بحر و گنج وکان که منم .

نثار روی تو هر گل که در چمن است ////فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی////به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

الا ای دولتی طالع که قدر وقت می دانی
گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش

شنيدم مصرعي شيوا كه شيرين بود مضمونش
منم مجنون آن ليلا كه صد ليلاست مجنونش

شاه شوریده سران خوان من بی سامان را
زانکه در کم خردی از همه عالم بیشم

من از دست تو در عالم نهم روی
ولیکن چون تو در عالم نباشد

در آن زمینی که نسیمی وزد ز طره ی دوست
چه جای دم زدن نافه های تاتاریست