مشاعره به روش نوین

درونت به تأیید حق شاد باد
دل و دین و اقلیمت آباد باد

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن
کس عیار زر خالص نشناسد چو محک
گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم
وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک
بگشا پسته ی خندان و شکر ریزی کن
خلق را از دهن خویش مینداز به شک
چرخ بر هم زنم ار غیرمرادم گردد
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

کاش میدانستم چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست...

تو سکوت غصه هام بازم ترانه میخونم
به یاد روزای بی تو عاشقانه میخونم
پشت این حصار غربت مرگ من چه بی صدا شد
چشای بارونی تنها سهم من از عشق ما شد
میدونم که دلربایی ولی حالا بیصدایی
میدونم کهخ زنده میشم دوباره اگر بیایی
میدونی دوست دارم من میدونم دوسم داری تو
من نصیب تو نمیشم ای خدا باید بری تو
دل من خیلی کوچیکه که توی اون جا بگیری
عزیزم خدانگهدار نمیخوام دردو ببینی

یار اگرننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدائی عار داشت
در نمی گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت
خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم
کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

تا زمیخانه و می نام نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است
بر همانیم که بودیم همان خواهد بود

دلخسته و سینه چاک می‌باید شد

وز هستی خویش پاک می‌باید شد

آن به که به خود پاک شویم اول کار

چون آخر کار خاک می‌باید شد

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من
داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

من نمی گویم که باید قله ای نستوه باشم
با تو اما شاید این چنین خورده روزی یک گسل باشد

دور شو ازبرم ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم
نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
چونکه تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است
گو بران خوش که هنوزش نفسی می آید
خبر بلبل این باغ بپرسید که من
ناله ای می شنوم کز قفسی می آید

دوش می گفت به مژگان درازت بکشم
یا رب از خاطرش اندیشه ی بیداد ببر
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار
برو از درگهش این ناله و فریاد ببر

رهابر آب
آویخته بر شاخه های سرو

ولله که شهر بی تو مرا حبس میشود
آوارگی کوه و بیابانم آرزوست

تمام جهان خلق شد،کم کم اما خدا دید
زمین،خالی از عشقبازی، صفایی ندارد!

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست
وندر آن آیینه صد گونه تماشا میکرد

دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی بینم
دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمی بینم

مرا سفر به کجا می برد ؟
کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت
گشوده خواهد شد ؟

دگر از جان من ای سیمین بر چه می خواهی ؟
ربوده ای دل زارم دگر چه می خواهی ؟
مریز دانه که ما خود اسیر دام تو ایم
ز صید طایر بی بال و پر چه می خواهی ؟
اثر ز ناله خونین دلان گریزان است
ز ناله ای دل خونین اثر چه می خواهی ؟
به گریه بر سر راهش فتاده بودم دوش
بخنده گفت ازین رهگذر چه می خواهی ؟
نهاده ام سر تسلیم زیر شمشیرت
بیار بر سرم ای عشق هر چه می خواهی

در باغ زمان تنها نشدیم ، ای سنگ و نگاه ، ای وهم و
درخت ،
آیا نشدیم؟
من"صخره-من"، تو "شاخه-تو"یی .
این بام گلی ، آری این بام گلی ، خاک است و من و پندار .
و چه بود این لکه ی رنگ، این دود سبک ؟ پروانه گذشت؟
افسانه دمید؟
نی ! این لکه ی رنگ ، این دود سبک ، پروانه نبود ، من بودم
و تو افسانه نبود
ما بود و شما .........

ای هیاهوی هستی
هستی بی هیاهوی من قابلی نیست
بی خیال دلم شو !
یا اگر میل داری که با من بمانی
طاقت موج های مرا چون نداری
در کنار سکوت من آرام بنشین
ساعتی ساحلم شو.............

وای برمن گر تو آن گم کرده ام باشی
که بس دور است بین ما
و عاشق گشتن و عاشق نمودن
ســـــــخــــــت دشوار است

تاگریزان گشتی ای نیلوفری چشم از برم
در غمت از لاغری چون شاخه نیلوفرم
تا گرفتی از حریقان جام سیمین چون هلال
چون شفق خونابه دل می چکد از ساغرم
خفته ام امشب ولی جای من دل سوخته
صبحدم بینی که خیزد دود آه از بسترم
تار و پود هستیم بر باد رفت اما نرفت
عاشقی ها از دلم دیوانگی ها از سرم
شمع لرزان نیستم تا ماند از من اشک سرد
آتشی جاوید باشد در دل خاکسترم

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

مزن بر سر ناتوان دست زور

که روزی در افتی به پایش چو مور