مشاعره به روش نوین

یاد باد آنکه زما وقت سفر یاد نکرد
به ودایی دل غمدیده ی ما شاد نکرد

دشمن تری به من ز همه خلق کائنات
با آنکه دوست تر زهمه خلق دارمت

تو هستی من شدی ازآنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

بازآ که تا به خود نیازم بینی

بیداری شبهای درازم بینی

نی نی غلطم که خود فراق تو مرا

کی زنده رها کند که بازم بینی

هر روز دلم در غم تو زارتراست

وز من دل بی رحم تو بی زارتراست

تمام هستی ام را برگی کن!

بر درختی بیاویز!

خودت باد شو!

بر من بوز!

به زمینم بیانداز!

خدا که شدی و از من گذر کردی ...

خیالم راحت می شود

جای پای تو، مرا

و همه هستی مرا

تقدیس می کند!

دلتنگی های آدمی را باد ، ترانه ای می خواند
رؤیاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سرشار ازسخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من .......

ناز نگاتو به دنیا ارزون نمیدم
ستاره‌ی عشقمو به آسمون نمیدم
بیا تو خاطره‌های خط خطی
سراغی بگیر از من پاپتی
چه کنم چی بگم از کدوم بهونه
دوست دارم رو فقط یه بار بگو عاشقونه

هر چه را ، میتوان از یاد برد.
هر آنچه را که چه زود از ما فرار کرده است.
زمان را باید از یاد برد.
سوء تفاهم را همچنان.
زمان از دست رفته را هم.

مگر چگونه میتوان از یاد برد ؟
این همه ساعاتی را،
که با "چون و چرا"،
خفه میکرد قلب ساده و خوش اقبال ما را.
ترکم مکن!
ترکم مکن!
ترکم مکن!
ترکم مکن!

ناله مکن که تا که من ناله کنم برای تو
گرگ تویی،شبان منم،خویش چو من شبان مکن

تو چه می دانی که در این ساحل غمگین
-فصل هر فصلی است گو باشد-
هر پسین آفاق مغرب را
با چه مایه از شگفتیها،
با چه مایه جادوی رنگین
تاجهای بته جقه در ترنج ثابت سیار
می کند تزیین .
چیزها بینی ،که شان در دفتر خاطر
هیچ نشناسی نشان و نام .
تا بگویی چیست آن یا این
می پرد پلکت چنان ، گویی
چشم با چشمت رقابت می کند در بیشتر دیدن .
پرده ای طناز ، رقصان با نسیمی نرم
موج زن بیدار و خواب مخمل تاریک روشنها
چه طوافی می کند در طی امواج سبک سنگین .

نگو دنيا تو را از ما گرفته
نشو راضي به اين تقدير منحوس
نگو جاني ندارد نور فانوس
نگو يك روز مي ميرم برايش كه پايان مي پذيرد ادعايش
نگو شعر فراموشي سرايد ...

دیریست که دلدار پیامی نفرستاد
ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

ديريست که از خانه خرابان جهانم
بر سقف فرو ريخته ام چلچله اي نيست
در حسرت ديدار تو آواره ترينم
هرچند که تا منزل تو فاصله اي نيست

درین گلشن که هر فرعی پرد بر شاخسار گل
چرا بستند این سنگیندلان ، بال و پر ما را

ﺍﻱ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﻋﺮﺵ!
ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻙِ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ ...

ترس
وارد ترکیب سنگ ها می شد.
حنجره ای در ضخامت خنک باد
غربت یک دوست را
زمزمه می کرد .
از سر باران
تا ته پاییز
تجربه های کبوترانه روان بود .

دلم اندر قفس مانده
بخوان آن نغمه ي آواز
بزن ساز هم آوائي
بمان تا لحظه ي پرواز

درین سرای بی کسی ، کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما ،پرنده پر نمی زند

دلم خوش است به گل‌های باغ قالی‌ها
که چشم باران دارم زخشکسالی‌ها

به باد حادثه بالم اگر شکست، چه باک!
خوشا پریدن با این شکسته‌بالی‌ها!‌

چه غربتی است، عزیزان من کجا رفتند؟
تمام دورو برم پر زجای خالی‌ها

زلال بود و روان رود رو به دریایم
همین که ماندم مرداب شد زلالی‌ها

خیال غرق شدن در نگاه ژرف تو بود
که دل زدیم به دریای بی‌خیالی‌ها

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند
چون ترا نوح است کشتیبان، زطوفان غم مخور

روزی اگر کنار بیراهه ای عجیب حتی
پیدایم کردی
چیزی نگو
تعجب نکن
حتما به دنبال تو آمده بودم ...

مهربانم ، ای خوب !
یاد قلبت باشد ، یک نفر هست که چشمش ،
به رهت دوخته بر در مانده
و شب و روز دعایش این است ،
زیر این سقف بلند ، هر کجایی هستی ، به سلامت باشی
ودلت همواره ، محو شادی و تبسم باشد ...
مهربانم ، ای خوب ! یاد قلبت باشد ،
یک نفر هست که دنیایش را ،
همه هستی و رویایش را ، به شکوفایی احساس تو ،
پیوند زده
و دلش می خواهد ، لحظه ها را با تو ، به خدا بسپارد ...
مهربانم ، ای خوب !
یک نفر هست که با تو
تک و تنها ، با تو
پر اندیشه و شعر است و شعور !
پر احساس و خیال است و سرور !
مهربانم ! این بار ، یاد قلبت باشد ،
یک نفر هست که با تو ، به خداوند جهان نزدیک است
و به یادت ، هر صبح ، گونه سبز اقاقی ها را
از ته قلب و دلش می بوسد

در وجود هر کس رازی بزرگ نهان است
داستانی،راهی ،بیراهه ای،
طرح افکندن این راز
راز من و راز تو
راز زندگی
پاداش بزرگ تلاشی پر حاصل است