مشاعره به روش نوین

نغز گفت آن بت ترسا بچه باده پرست////شادي روي كسي خور كه صفايي دارد

نصیحت گو رندان را که با حکم قضا جنگست/دلش بس تنگ است مگر ساغر نمی گیرد

دين و دل بردند و قصد جان كنند
الغياث از جور خوبان الغياث

درد مارا نيست درمان الغياث
هجر مارا نيست پايان الغياث

ثوابت جمله حیران ایستاده
چو محکومان به هنگام زلیفن

تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری / وفای عهد من از خاطرت بدر نرود.

در این دریای طوفانی
دل ما رفته مهمانی
چه دوره ساحلش
از دور پیدا نیست
یه عمری راهه و
در قدرت ما نیست
باید پارو نزد وا داد
باید دل رو به دریا داد
خودش می بردت
هرجا دلش خواست
و هر جا برد
بدون ساحل همونجاست

تا ته شب دويـــده ام بي تو بمن رسيده ام
بر تن سايه هاي بد خط و نشان كشيده ام

منم بنده ی اهل بیت نبی/ستاینده ی خاک پای وصی

یارب بر خلق ناتوانم نکنی***در بوته صبر امتحانم نکنی
از طنعه دشمنان مرا باکی نیست***موستجب رحم دوستانم نکنی

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور/کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

ستاره عباسی نوشته است:

یارب بر خلق ناتوانم نکنی***در بوته صبر امتحانم نکنی
از طنعه دشمنان مرا باکی نیست***موستجب رحم دوستانم نکنی

یارب مباد آنکه گدا معتبر شود
گر معتبر شود از خدا بی خبر شود

[b]یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر جهره ی ما پیدا بود

دلم تنگه برای گریه کردن
کجاست مادر کجاست گهواره ی من

نیست در کس کرم و وقت طرب می گذرد / چاره آنست که سجاده به می بفروشیم

ما عاشقان مست دل از دست داده ايم
همراز عشق و همنفس جام باده ايم
حافظ

من هنوز با كوله بارم آماده سفرم
و هنوز چشم به راهت هستم كه بيايي و مرا همراه باشي

یه آسمون ، که آسمون حتی هزارتاشم کمه
سلام به تنها کسی که عاشق شعرای منه

همه در خاب بودند
جز ماه که به ستاره هايش ميخديد....و روزگار که از حال دل من ميپرسيد

دردل تو تنها كسي كه اشياني داشت من بودم
من و روح سبز و خرم و باطراوت عشق............

قلندران طریقت به نیم جو نخرند
قبای اطلس آنکس که از هنر عاریست

تنهايي تموم وجودمه منوتنها بزارين
اين تموم تارپودمه منوتنها بزارين

نام من رفته است روزی بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می آید از نامم هنوز

زندگی عشق است عشق افسانه نیست///آنکه عشق را آفرید دیوانه نیست
عشق آن نیست که کنارش باشی///عشق آن است که بیادش باشی