مشاعره به روش نوین

در شهر یکی کس را هوشیار نمی بینم
هر یک بتر از دیگر ، شوریده و دیوانه

هــــــــوای روی تو دارم نمیگذارندم
مگر به كوی تو اين ابـرها ببـــــارندم

مرا كه مست توأم اين خمار خواهد كشت
نگاه كن! كه به دست كه میسپارندم

مسلمانان ، مسلمانان ، مسلمانی ز سر گیرید
که کفر از شرم یار من ،مسلمان وار می آید .

دل ما به دور رويت ز چمن فراغ دارد
كه چو سر و پاى بندست و چو لاله داغ دارد

در عین ناتوانی همچون نسیم خوش باش
بیماری اندرین ره ، بهتر ز تندرستی

ياد باد ان كه نهايت نظري با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ما پيدا بود ياد باد

در روز الست هر آنچه بایست بداد
غم خوردن و کوشیدن ما بیهوده است

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز
تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود

چشمم آن دم که ز شوق تو نهد سر به لحد
تا دم صبح قیامت نگران خواهد بود

در گل بمانده پای دل ،جان می دهم جه جای دل
وز آتش سودای دل ، ای وای دل ، ای وای ما

ای وای بر اسیری ،کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد ، صیاد رفته باشد
آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم ، چون باد رفته باشد
امشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید بخواب شیرین فرهاد رفته باشد

دل تنگم و ز عشق توام بار بر دل است
وز دست تو بسی چو مرا پای در گل است

شیرین تری ز لیلی و در کوی تو بسی
فرهاد جان سپرده و مجنون بیدل است

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود ،عزم وطن نمی کند

دلم امروز گواه است کسي مي‌آيد

حتم دارم خبري هست. . . گمانم بايد . . .



فال حافظ هم ، هر بار که مي‌گيرم باز

«موده ‌اي دل که مسيحا نفسي. . . » مي‌آيد



بايد از جاده بپرسم که چرا مي‌رقصد

مست موسيقي گامي شده باشد شايد



ماه در دست ، به دنبال که اينگونه زمين

مست ، مي‌گردد و يک لحظه نمي‌آسايد ؟!



گله کم نيست ، ولي لب ز سخن خواهم بست

اگر آن چهره به لبخند لبي بگشايد

دور گردون گر دو روزی برمراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

راهی به دل بجو
باری طلوع پاک تو در آن شب سیاه
شاید بشارت از دم صبح سپید بود
وقتی طلیعه تو درخشید
از پشت کوهسار توهم
دیدم که این طلوع
زیباترین سپیده صبح امید بود
ای سرکشیده از دل این قیرگونه شب
بر آسمان برای و رهکن
زرتار گیسوان زرافشان را
همچون شهابها
بر بیکران سپهر
با شب نشستگان سخن از آفتاب نیست
آنان که از تو دورند
چونان به شب نشسته شبکورند
ت خورشید خاوری
جان جهان ز نور تو سرشار می شود
همراه با طلوع تو ای آفتاب پاک
در خواب رفته طالع من
این خفته سالیان بیدار می شود
ای ایه مکرر آرامش
می خواهمت هنوز
آری هنوز هم
دریای ‌آرزوی
در این دل شکسته من موج می زند
راهی به دل بجو

حمید مصدق

ور بکوشی ز دل من بگریزی.نتوانی

دل من سوی تو آید. بزنی یا بپذ یری

بوسه ات جان بفزاید.بدهی یا بستانی

جانی از بهر تو دارم. چه بخواهی.چه نخواهی

عشقم آهنگ تو را دارد. چه بخوانی.چه نخوانی

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند درین عهد خریدار ندارد .

در حق ما هر گروهی را گمانی دیگر است
کس ندانست اینکه ما گنجیم یا ویرانه ایم

من چنگ توام ، زخمه بزنی
،زخمه نزنی ،من تن تن ان ام

من به طوفان یادت زدم دل
گریه آغاز دریا شدن بود

دریای شورانگیز چشمان تو زیباست
آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

تو مرا دعوت كن
تو مرا دعوت كن به صداقت سلامت
تو مرا دعوت كن
تو مرا دعوت كن به ضیافت كلامت

من به مهمانی چشمان تو عادت دارم
من به مهمانی چشمان تو عادت دارم
تو مرا دعوت كن
تو مرا دعوت كن به سخاوت نگاهت
تو مرا دعوت كن


تو منو دعوت كن به شهر چشمات
تو منو مهمون ستاره ها كن
تو منو مهمون ستاره ها كن

تو منو دعوت كن به روشنی ها
از هجوم غم ها دلو رهاکن


هر جا میرم چشمای تو پیش رومه
روی تو چون آینه ای روبرومه
می پیچه تو خاطر من عطر خوبت
با تو بودن تا به ابد آرزومه

به تو محتاجم من
ای هوای تازه
نفس من با تو
زندگی می سازه
بی تو می میرم

من اول روز دانستم ،که با شیرین درافتادم
که چون فرهاد باید شست، دست از جان شیرینم

مرا بگذشت آب و رفت از سر
بر این حالم مدارا نیست در خور

رفتم مرا ببخش. و مگو او وفا نداشت
راهی به جز گریز برایم نمانده است