غزلهای دلنشین

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم ، همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم ، شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه جانم گل ياد تو درخشيد ، باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد ، يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم ، ساعتي بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت ، من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام ، بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب ، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ ، همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي از اين عشق حذر كن ، لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب آيينه عشق گذران است ، تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا كه دلت با دگران است ، تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن

با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم ، سفر از پيش تو ؟ هرگز نتوانم

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد ، چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي من نه رميدم نه گسستم ، بازگفتم كه تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ، حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم نتوانم ، اشكي از شاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت ، اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد ، يادم آيد كه دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم ، نگسستم نرميدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهاي دگر هم ، نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم ، بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم

فریدون مشیری

وحشت از عشق که نه، ترس ما فاصله هاست/



وحشت از قصه که نه، ترس ما خاتمه هاست/



ترس بیهوده نداریم،صحبت از خاطره هاست/



صحبت از کشتن ناخواسته ی عاطفه هاست/



کوله باریست پر از هیچ که بر شانه ی ماست/



گله از دست کسی نیست، مقصر دل دیوانه ی ماست....!

بهترینم بوده ای از چه فراموش کرده ای
شمع سوزان دلم را از چه خاموش کرده ای
سوختن در خانه ای تنها و خاکستر شدن
بهتر از آن واژه هایت که فراموش کرده ای

دلدار چو دید خسته و غمگینم

آمد خندان نشست بر بالینم

خارید سرم گفت که ای مسکینم

دل می‌ندهد ره که چنینت بینم

مائیم و هوای روی شاهنشاهی

در آب حیات عشق او چون ماهی

بیگاه شده است روز ما را صبح است

فریاد از این ولوله‌ی بیگاهی

گر عاشق زار روی تو نیستمی

چندان به در سرای تو نه ایستمی

گفتی که مایست بردرم خیز برو

ای دوست اگر نه ایستمی نیستمی

گر عقل به کوی دوست رهبر نبدی

روی عاشق چنین مزعفر نبدی

گر آنکه صدف را غم گوهر نبدی

بگشاده لب و عاشق و مضطر نبدی

ر خار بدین دیده‌ی چون جوی زنی

ور تیر جفا بر دل چون موی زنی

من دست ز دامن تو کوته نکنم

گر همچو دفم هزار بر روی زنی

تورا بخشيدم به دريـــا
تو را بخشيدم به مهتاب
بـــه ســلامـت نــازنـينـم
تورا مي سپارم به آفتاب
ديگه با تو نمي رقصم
ديگه با تو نمي خــندم
بـه خدا تا ته دنيا بـه کسي دل نمي بندم
شــب بــاروني چـشـمات ، زخمـاتو يــادم مي يــاره
نگاه کـن از پشت شيشه، داره بـاز بـارون مي بـاره
گريــه کــن مـثل بــهار و مـيـوه کـن مثل تــابستون
اســم پــايـيـز را نـيار و بــرفي شـو مـثل زمـستون
خودتو از نو فنا کن به کس ديگه نگاه من
ديگه فکر من نباش و تا سحر خدا خدا کن
تو را بــخشيدم به دريــــــــــــــــــــــ ـــــــا
فريدون

رای بدست آوردنت نمی جنگم!
به تکّدی قلبت هم نمی آیم!
دوستت دارم ،
فارغ از داشتنت ..

عالیه خیلی متشکرم حسین جان