شعرهای عاشقانه

فریدون مشیری
کوچه
بی تو مهتاب شدم باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خللوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم اید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ایینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به سنگ زدی من رمیدم نه گسستم
بازگفتم که نتو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم اید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای دردامناندوه کشیدم
نگسستم نرمیدم ...ـ
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم ...

مهدی حمیدی شیرازی


شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب ... تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند که این مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب ... از بیم آنجا شتابد

که از ... غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید
گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم
ساکن کوی بت عربده جویی بودیم


عقل و دین باخته دیوانه رویی بودیم
بسته سلسله سلسله مویی بودیم




کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود



نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت
سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت




این همه مشتری و گرمی بازار نداشت
یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت




اول آنکس که خریدار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم




عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او
داد رسوایی من شهرت زیبایی او




بس که دادم همه جا شرح دلارایی او
شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او



این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سروسامان دارد




پیش او یار نو و یار کهن هردو یکیست
حرمت مدعی و حرمت من هردو یکیست




قول زاغ و غزل مرغ چمن هردو یکیست
نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یکیست




این ندانسته که قدر همه یکسان نبود
زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود




آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست
می توان یافت که بر دل ز منش یاری هست




از من و بندگی من اگر اشعاری هست
بفروشد که به هر گوشه خریداری هست




به وفاداری من نیست در این شهر کسی
بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی




ای پسر چند به کام دگرانت بینم
سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم


مایه عیش مدام دگرانت بینم
ساقی مجلس عام دگرانت بینم

حافظ شیرازی

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی


دایم گل این بستان شاداب نمی​ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی


دیشب گله زلفش با باد همی​کردم
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی


صد باد صبا این جا با سلسله می​رقصند
این است حریف ای دل تا باد نپیمایی


مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی


یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی


ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی


ای درد توام درمان در بستر ناکامی
و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی


فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی


تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده


حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی

مولانا


ای عــــاشقان ای عــاشقان آمد گه وصــل ولقــــــــا

از اسمان آمـــد ندا کای مــاه رویــــــــــــان الصــلا

ای سر خوشان ای سر خوشان آمد طرب دامن کشان

بگـــــرفته زنجیر او بگــــرفته او دامـــــــان مــــــا

آمـــــد شراب آتشین ای دیـــــو غم کنجــی نشیـــــن

ای جـــــان ... انــدیش رو ای ساقی باقــــی درآ

ای هفت گـردون مست تو ما مهره ای در دست تـو

ای هست ما ار هست تو در صـــد هــزاران مرحبا

ای مطــرب شیرین نفس هـرلحظه می جنبان جرس

ای عیش زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صبـــا

ای بانگ نای خوش سمر در بانگ تو طعم شکــــر

آیـــد مرا شام و سحــر از بانگ تو بـــــوی وفــــا

بار دگـــر آغاز کن آن پرده ها را ســــاز کــــــــن

بر جملـــه خــوبان نــاز کن ای آفتـاب خوش لقـــا

خاموش کن پرده مــدر سغراق خاموشــان بخـــور

ستـــار شو ستار شــــو خو گیـــر از حلـــم خـــدا

کاش مي دونستي چقدر دلم

بهانه تو را ميگيره هر روز

کاش مي دونستي چقدر دلم

هواي با تو بودن را کرده

کاش مي دونستي چقدر دلم

از اين روزهاي سرد

بي تو بودن گرفته

کاش مي دانستي چقدر دلم

براي ضرب آهنگ قدمهات

گرمي نفسهات، مهرباني صدات تنگ شده

کاش مي دانستي چقدر دلواپس تو ام

کاش مي دانستي چقدر تنهام

، چقدر خسته ام

و چقدر به حضور سبزت محتاجم

و هميشه از خودم مي پرسم

اين همه که من به تو فکر کنم

تو هم به من فکر مي کني؟......

اگر دریای دل آبی است تویی فانوس زیبایش اگر آیینه یك دنیاست تویی معنا ی دنیایش
تو یعنی دسته ای گل را ز آن سوی افق چیدن تو یعنی پاكی باران تو یعنی لذت دیدن
تو یعنی یك شقایق را به یك پروانه بخشیدن تو یعنی از سحر تا شب به زیبائی درخشیدن
تو یعنی یك كبوتر را زتنهایی رهاكردن خدای آسمانها را به آرامی صدا كردن
تو یعنی مثل نیلوفر همیشه مهربان بودن تو یعنی باغی از مریم تو یعنی كهكشان بودن
تو یعنی چتری از احساس برای قلب بارانی تو یعنی پیك ازادی برای روح زندانی
تو یعنی در زمستانها به یاد پونه افتادن تو یعنی روح باران را متین و ساده بوسیدن
اگر چهدوری از اینجا تو یعنی اوج زیبائی كنارم هستس و هر شب به خوابم باز می آیی
بهش گفتم نرو بی تو تنهام بی تو .........................گفت عادت میكنی ......گفت شاید یكی بهتر از من هم گیربیاری گفتم بهش مگه عشق و دوست داشتن معامله است كه این نشد یكی دیگه .تنهام گذاشت ...............رفت ................من موندمو یه عالمه خاطره و حرف و گریه های شبانه .........................هنوزم كه هنوزه دوسش دارم حتی بیشتر از گذشته ولی دست نامرد روزگار بی وفا منو از اون جدا كرد گفتم بی تو تنهام ..................گفت فقط خداست كه تنهاست و تنهایی شایسته اوست .گفتم جزتو من كسی رو ندارم كه باهاش درد دل كنم ......گفت خدارو كه داری.............؟گفتم خدا...........مگه تو خدا رو میشناسی..............تو كه روح منو كشتی ...............زندگیمو تباه كردی ...................همش بهم دروغ گفتی ..............................نرو..................بذار زنده بمونم ........اما ....................رفت..................اصلا واسه رسیدن به من هیچ تلاشی نكرد من مگه چه گناهی كرده بودم................مگه صداقت منو ندیدی
باز باید سوختن را گاه گاهی یا آورم ............................
با همه بی وفاییات هنوز میگم دوست دارم و از خدا واست خوشبختی می طلبم.