احمد شاه مسعود

شیر پنجشیر
احمد شاه مسعود که پدر و پدر بزرگش سابقه طولانی در مباره ازادیخواهانه با انگلیسی ها داشتند پس از اشغال افغانستان توسط قوای شوروی با استقرار در دره پنجشیر اولین گروه منظم چریکی مجاهدین افغان را تشکیل داد. روسها پس از سه سال مبارزه مستمر و مداوم و شش حمله نظامی گستره که کاملا با شکست مواجه شد مجبور به مذاکره و انعقاد قرار دادصلح به مدت 2 سال با مسعود شدند. در حقیقت این توافقنامه به منزله اولین شناسایی سیاسی ورسمی مجاهدین بوسیله قوای اشغالگر شوروی بود .

مسعود از فرصت به دست آمده حداکثر استفاده را کرده و به سازماندهی نیروهای مقاومت علیه اشغال افغانستان در خارج از درهٔ پنجشیر اقدام می‌کند. در همین راستا با ایجاد شورای نظار یکی ار منظمترین تشکل‌های نظامی و چریکی علیه اشغال شوروی و مقابله با رژیم کمونیستی را پایه‌گذاری می‌نماید. شورای نظار در ابتدا متشکل از احزاب و گروه‌های مختلف در ۹ ولایت شمالی افغانستان ایجاد می‌گردد.
از سال ۱۳۵۸ تا سال ۱۳۶۷هشت حمله ارتش متجاوزین اتحاد شوروی سابق در پنجشیر به شکست کامل می‌انجامد و بدین ترتیب از سال ۱۳۶۷ به بعد پنجشیر همچون دژی تسخیر ناپذیر باقی می‌ماند.

پس از خروج کامل نیروهای شوروی از افغانستان و بعد از ان تجزیه شوروی احمد شاه مسعود نقش موثری در اتحاد نیروهای مجاهد جهت براندازی حزب کمونیست افغانستان ایفا کرد بطوریکه پس از پیوستن زنرال دوستم به احمد شاه مسعود بود که حکومت عملا در استانه سقوط قرار گرفت و پس از تصرف کابل توسط مجاهدین کاملا سقوط کرد.مبارزات احمد شاه مسعود پس از ظهور طالبان با این گروه ادامه یافت.

فرمانده احمد شاه مسعود ، پس از سالها مقاومت در برابر اشغال کشورش توسط ارتش شوروی سابق و نبرد با گروه طالبان در روز ۱۸ شهریورماه ۱۳۸۰ برابر ۹ سپتامبر سال ۲۰۰۱ میلادی، در اثر انفجار انتحاری دو مرد عرب که خود را خبرنگار معرفی کرده بودند، کشته شد .

اولین بار ایرانی ها به او لقب 'شیر' پنج'شیر' را دادند و عجب آنکه نزدیکترین دوست ایرانی او ارد بزرگ ( Great Orod ) از شهر 'شیر'وان است گفته می شود ارد بزرگ تاثیر بسیاری بر اندیشه و راهبردهای فرمانده بی باک افغانستان داشته است .

با کشته شدن احمدشاه مسعود ، طالبان و پشتون های افراطی همچنین پاکستان و کشورهای عرب خلیج فارس بخصوص امارات متحده عربی و عربستان سر مست و شاد شدند مقامات آن کشورها باسکوتی معنا دار تصور نمودن این پایان جنبش مردمی و آزادیخواهانه ملت رنج دیده افغانستان است اما بزودی ورق برگشت و همراهان احمدشاه مسعود چون سیل تمام ساخته های آنان را بر باد داده و گروه طالبان تا دندان مسلح را به پاکستان فراری دادند .

لویه جرگه اضطراری افغانستان که در پایان دولت موقت تشکیل شد، به احمد شاه مسعود لقب «قهرمان ملی» داد و روز ۱۸ شهریور (نه سپتامبر) سالروز ترور شدن وی، در «روز شهید» و تعطیل رسمی اعلام گردید.

منبع
http://iran.maxforum.org/2010/03/16/20100316053822/#post0

فرهاد جان ممنون از زحمتی که کشیدی
واقعا جای زندگی نامه نزدیکترین دوست تاجیک اُرد بزرگ در اینجا خالی بود .
احمدشاه مسعود مظهر آزادیخواهی و آزادگی مردم افغانستان بود و امیدواریم دستاوردهای آن مرد بزرگ توسط پشتونیزم به یغما نرود .
ما نگران نادیده گرفتن زبان فارسی یا همان دری در افغانستان هستیم .
ما نگران قومیت گرایی در دستگاههای مختلف اداری افغانستان هستیم .
و نکته آخر آنکه نباید بار دیگر شاهد تسلط پشتونها بر همه شئون ملت رنجدیده افغانستان باشیم .

مسعود هم رفت. آن چشم‌های عمیق و درخشان و مهربان، آن پیشانی مواج و نگران، آن لبخندهای امیدبخش، آن گام‌های استوار، آن دستان گشاده و مصمم، آن گفتار دلنشین و دوست‌داشتنی، آن اندیشه‌های ژرف، و آن آرزوها و امیدهای بلند.

چه سخت است گفتن و نوشتن در باره مسعود؛ در باره آن صخره سخت و تناور و پابرجا، در باره آن جویبار زلال و نغمه‌خوان، در باره آن گل خوشبوی رنگین، در باره آن آسمان پهناور آبی.

ای مسعود! تو امیدی کوچک نبودی. تو امید یک ملت بودی. ملتی رنج‌کشیده، درد کشیده، ملتی تنها در این جهان بزرگ، فراموش شده در کنار مام میهن. آواره، بیمار، ناتوان.

ای مسعود! به من بگو چگونه می­توانم به آن پسرک کوچکی که از کار سنگین و پر مشقت و تحقیر‌آمیز روزانه به نزد مادرِ تنها و خواهر بیمارش باز می‌گردد و می‌گوید: "یک روز مسعود میاد و مارو با خودش به گلبهار می‌بره، به خونمون می‌بره"؛ بگویم که مسعود رفته است، مسعود دیگر نیست. چگونه به آن پسرک بگویم که تو تنها امید خود در این جهان بزرگ، در این جهان لبریز از ثروت و لبریز از قدرت را از دست داده‌ای؟ چگونه بگویم که امید تو قربانی تعصب و قربانی جهل «سیاه‌پوشان» شده است؟

ای مسعود! افغانستان، سرزمین مقدس آریانا، برخواهد خاست، بر خواهد دمید، شکوفان خواهد شد؛ از میان دانه‌های نیرومندی که تو بر زمینش افشاندی.

همه کوه‌های هندوکش بر تو خواهند بالید؛ بر تو شیری که دامنه‌های پر غرورش را از هجوم بیگانگان دور داشتی و آنجا را به آهنگ هیچ سرزمینی ترک نکردی. همه کوه‌های سر به فلک کشیده و همه دره‌های ایران‌زمین، ایران بزرگ، بر دره پنجشیر غبطه خواهند خورد که گوهر پیکر خفته ترا در آغوش دارد. کوه‌های پنجشیر به خود می‌بالند که تو از دامانشان برخاستی. مادران کابلستان همچو تهمینه کابلی به خود می‌بالند که پرورنده رستمی دیگر بوده‌اند.

ای مسعود! رود پنجشیر، نغمه خوش کوهساران خراسان باستان را به کنار آرامگاه تنهای تو، به کنار آن درخت بیدی که گفته بودی «یادگار نیاکانت» بوده، می‌رساند. باد بدخشان هر بامداد بوی خوش گل‌های صحرایی و نغمه پرندگان پامیر، بام ایران، را برای تو به ارمغان خواهد آورد؛ پرندگانی خوشخوان و پرندگانی با سرودهایی غم‌انگیز.






مسعود! من می‌دانم که بلندی‌های البرز باستانی و کوهساران هُکر، به بلندای قامت و آرمان‌های تو غبطه خواهند خورد. به ایستادگی و عزم تو همه کوهستان‌ها همه قله‌های سرکش غبطه خواهند خورد. تو آزادی میهن را نخواهی دید؛ همانگونه که کاوه آهنگر و آرش کمانگیر ندیدند.

ای وطن! کجاست آن شاهین بلند پرواز اَپورسِن؟ کجاست آن سیمرغ یاری‌رسان ایران؟ کجاست آن شیر دره‌های مغموم و فراموش شده؟ کجاست آن آهوی تیز روِ ستیغ‌های سربلند هندوکش؟ کجاست آن بادِ آورندة نغمه‌ها و سرودها؟ کجاست ای وطن؟ کجاست آن مردی که همة جوانی‌اش را به پای آرمان‌های تو، به پای سربلندی و سرافرازی تو ریخت؟ کجاست آن بهترین دوست ارد بزرگ و خردمندان و ریش سفیدان ؟ کجاست آن مردی که قلبش تنها به عشق آزادی تو می‌طپید و می‌گفت: "ما برای آزادی می‌رزمیم. برای من زیستن در زیر چتر بردگی بدترین نوع زندگی است. اگر آزادی ما بر باد رفت، اگر غرور ملی ما شکسته شد، زندگی برای من کوچکترین لذت و ارزشی نخواهد داشت." او کجاست ای وطن؟

مسعود! کاش به همه گفته بودی که با تو چه کردند. دشمنان را می‌دانیم. کاش به همه گفته بودی که «دوستان» با تو چه کردند. هموطنان، همسایگان با تو چه کردند و آنان که با تو دست پیوند و دوستی داده بودند. افسوس که تو تا زنده بودی جز به راز سخن نگفتی.

در رسای بزرگان پنجشیر و شیروان

در بدترین شرایطی که پاکستان به کشور ما تحمیل کرده بود احمد ولی مسعود در تماس تلفونی که در آن زمان با احمد شاه مسعود داشت؛ گفت که همه دوستان میخواهند که شما هم برای‌ مدتی وطن را ترک کنید . مگر او در جواب چنین گفته بود :«...آیا این انصاف هست که زمانی به کابل بودیم ، بالای‌مردم حکومت کردیم . مردم ما را قبول داشت . و ما تعهد سپردیم بخاطر دفاع از مردم ، بخاطر دفاع از استقلال ، به خاطردفاع از افغانستان . حال که مردم در مشکل قرار دارند ، آیا آنها را ترک بگوییم ؟ آیا واقعاً این انصاف است؟ من فکر نمی کنم که این انصاف باشد . من تا آخرین قطره خون درین کشور می ایستم . مقاومت میکنم . خدا خواسته باشد ، مطمین هم هستم و امید وار که افغانستان روزی آزاد می شود .»


احمد شاه مسعود قهرمان ملی ما برای ایرانیان به عنوان یک رهبر آزادیخواه و یک قدرت کلان شناخته می شود .عده معدودی می دانند در پشت سر او چه اندیشه بزرگی تا شام مرگش افراخته بود .
اندیشه روانی که او را در بزنگاه کمین و یورش بی رقیب می ساخت . نزدیکترین دوست ایرانی او ، از شیروان کهن سال ، ارد بزرگ بود همانکه نخستین بار لقب شیر تنگه پنجشیر را به قهرمان ملی ما داد . همانکه در هنگامه سخت طغیان طالبان مسعود بزرگ را همراهی کرد در پنجشیر، سالنگ و بوله غین . او با آن اندیشه بی نظیر و جهانگیر ، مسعود بزرگ را تنها نگذاشت .
تا هنگامی که مسعود در بین ما بود ارد بزرگ ننوشت و از آن پس تا به امروز سخنان او را در هر کوی و برزنی شنیده می شود .
از ترقندی تا مزار شریف ، از مزار تا شیرخان ، کندز و بگرام و جلال آباد ، از جلال آباد تا غزنی ، قندهار و زرنج ، از زرنج تا شین داند و هرات سخنش پیچید و مهرش بردلها افتاد .
قومندانها و زورمندان دیگر ساکتند نگرش های قبیلوی افراد واشخاص قوم گرای و بحران زا و تقرر یافتن آنها به سمت های بلند دولتی به مناسبات قومی ، لسانی و ملحوظات سیاسی باعث شده احمدشاه مسعود و یاران نزدیکش در هاله ابهام فرو روند.
از یاد برده اند که مسعود بزرگ می گفت "ما برای آزادی می رزمیم ، زیرا زیستن در زیر چتر بردگی پست ترین نوع زنده گی است. برای حیات مادی همه چیز را میتوان داشت آب نان و مسکن. ولی اگر آزادی ما برباد رفت اگر غرور ملی ما درهم شکسته شد واگر استقلال ما نابود گشت در آن صورت این زنده گی برما کوچکترین لذت نخواهم داشت"
ارد بزرگ تنها ایرانی است که تا این اندازه در این زمانه سخت به مردم وطن ما نزدیک شده و میهمان غریب نیست که آشنای نزدیک است .
این چانس اعظیم مردم ماست که یار نزدیک مسعود بزرگ را هنوز می بینند . زنده باشی مرد حماسه های سخت ، زنده باشی همراه مسعود بزرگ ، زنده باشی شیر شیروان ...

بیاد شهید احمد شاه مسعود ( رح) و آرزوی بزرگش .
شعری از : مهندس شاه امیر فروغ

ای دریغ
پـــرتو جــــان ، در غبـــارستـــانِ تن ، گــــم کـــــرده ام
شــــعشـــع اش را ، در سیــــه چالِ بـــدن ، گــم کرده ام
مـــن بـــه دنبـــال خـــودم ، امــــا نمی یــــابم ، دریـــــغ
در ظــــلامِ جسمِ خــــود ، مـــن خویشتـــن گــم کــرده ام
بـــلبـــلی خـــوشـــخوان ، در گــــلزارِ رضوانــــم ، ولی
در قـــفس بنیــــادِ تـــن ، مـــن آن چــــمن گــم کـــرده ام
همچــــو یعقوبـــــم ، غمـــی جـــانکاه بـــاشد در جـــــگر
یـــوسفِ خود را ببیــــن ، در پیــــرهن ، گـــم کــــرده ام
نالـــــه هـــــا دارم درونِ سینــــــه ، امـــــا ای دریـــــــغ
بـــختِ بد بیـــن ، کز قضـــا ، راهِ دهن گــــم کـــــرده ام
سینـــه می جـــوشد بـــرای گــــم شدن در نــــورِ جــــان
ای دریــــغ و درد ، بنـــگر ، گـــم شدن ، گم کـــــرده ام
یافت « مسعود » آنچه را میخواست ، اما ای « فروغ »
نــــورِ جـــــان را من ، میــــانِ انـــــجمن ، گـــم کرده ام

دهم جولای 2008 لندن



شقایق شاهی
مزار شریف / 10 حمل، 1389

برگرفته از : http://ahmadshahmassoud-orodbozorg.blogsky.com

احمد شاه مسعود یکی از معدود رهبران افغانستان است که در طی 30 ساله گذشته با ایران روابط کاملا دوستانه ایی داشته خوشحالم او از دوستان نزدیک فیلسوف کشورمان ارد بزرگ بوده است که مورد علاقه زیاد من هم است .
قبل از احمدشاه مسعود هم احمد ظاهر خواننده فقید و شهیر افغانستان در دل مردم ما جا داشت و جالب آن که نام هر دوی آنها احمد بوده است