قاليبافي:
عمده ترين صنايع دستي رايج در استان گلستان، قالي بافي است که صرفاً در بين زنان ترکمن رايج است. زنان و دختران ترکمن از روزگاران بسيار کهن به قاليبافي اشتغال داشته و اين هنر را از نسلي به نسل ديگر انتقال داده اند و نيز يکي از عمده ترين راههاي معيشت در بين ترکمانان، قالي بافي بوده است.
در ايران بهترين قاليهاي ترکمن به وسيلة ايل تکه بافته مي شود که مرکز اصلي اين ايل در چهارده فرسنگي شمال غربي گنبد کاووس است. ايل آتاباي و ايل جعفر باي نيز در بافت قاليهاي نفيس مشهورند.
قالي و قاليچه هاي ترکمني به طور کلي داراي گره ترکي باف است که به طور عمده بر روي دستگاههاي افقي بافته مي شود ولي در حال حاضر بخاطر بهداشتي نبودن دارهاي افقي، سعي مي شود تا از دارهاي عمودي استفاده شود. در رنگ آميزي قالي هاي ترکمن گرچه رنگهاي لاکي و عنابي بيشتر به چشم مي خورد، ولي از رنگهاي سفيد، سياه، سورمه اي، شتري و ديگر رنگها هم که تزيين بافته ها را بيشتر مي کند، استفاده مي شود. در گذشته براي رنگرزي بافته ها از گياهان طبيعي استفاده مي شد و همانند ساير مناطق ايران از پوست انار، روناس، نيل، زردچوبه، انواع گياهان صحرايي و از چوب بويا يا بويه و بخصوص از قرمز دانه که نام حشره اي است، استفاده مي شد ولي در حاضر بعضاً رنگهاي بي ثبات شيميايي، جاي آنها را پرکرده اند.
منشأ نقوش قاليهاي ترکمن، مظاهر طبيعت و محيط زندگي ترکمانان بوده است. نقش شاخ قوچ که نشاني از قدمت و باروري است، نقش عقرب به عنوان دفع شر و نقوش پرندگاني چون قو و حيواناتي نظير اسب در قالي ترکمن مشهورند. طرح قاليهاي ترکمني بيشتر شکسته و هندسي است و قرينه سازي نقوش از ويژگيهاي آن است.