داستان هايي از زیبا تبریزی

در روزگاران دور یکی از دانه های شانه ایی از دوست جادوگرش خواست که قد او را از بقیه دانه های شانه بلندتر کند .
جادوگر ابتدا مخالفت کرد اما با اصرار دانه خودخواه قبول کرده و یک سانت از دیگر دانه ها قدش را بلندتر نمود .

هنگامی که صاحب شانه خواست موهایش را شانه کند احساس کرد خاری بر سرش فرو می رود . شانه را که خوب نگاه کرد شگفت زده شد زیرا دانه ایی را می دید که از دیگر دانه ها بلندتر شده . چاره ایی نبود یا شانه را باید دور می انداخت و یا آن دانه بلند را کوتاه می ساخت . تصمیمش را گرفت .
چاقوی تیزی آورد و بر گلوی دانه خودخواه نهاد .
دانه شانه مرگ را در زیر گلوی خویش حس کرد .
خودش را بخاطر آرزویش نفرین و سرزنش کرد
ناله ها کرد
فریادها کشید
و جیغی از ته دل
اما ....
هیچ کدام دوای دردش نشد و سرش را از دست داد.

از آن پس هیچ دانه شانه ی چنین خواست و آرزویی را مطرح ننموده است . همه دانه ها می دانند در کنار هم امنیت دارند...

زیبا تبریزی

کتاب سیاه

کتاب خواندن خوب است . خیلی خوب است . همه می گویند خوب است .
این جملات در مغزش پشت سر هم تکرار می شد
بلاخره پا به کتابخانه نهاد . تا دانا شود دانشمند شود و به همه ثابت کند او هم به جرگه خوانندگان کتاب پیوسته است .
کتابی برداشت
آن را باز کرد
شگفت زده شد
زیرا برگ های کتاب سیاه بود
به کتاب گفت :
تو چرا سیاهی؟
کتاب گفت:
نویسنده من خیلی دانا بوده است .
اندیشه اش سرشار از واژه های زیبا...
نوشت و نوشت و نوشت
تا من به اینگونه ، سیاه سیاه شدم
اکنون تو باید حدس بزنی نویسنده من چه افکاری را نوشته است.

جوان هراسان شد
سرش گیج شد از آن همه سیاهی
و در حالی که کتاب را پرتاب می کرد گفت :
هرگز هرگز نمی خواهم نمی خواهم
و از کتابخانه گریخت ...


زیبا تبریزی

داستان کوتاه صدای دل انگیز زندگی





سفره را جمع کردم ودر یخچال گذاشتم ولی ناگاه !! صدای دلنشینی و آهنگینی را شنیدم.
به مادر گفتم : می شنوید؟
گفت : چی ؟
گفتم: صدای آهنگی دلنشین می آید
مادر
گفت: آنچه می شنوی ، قل قل سماور است و صدای گر گر بخاری ، صدای باد که
شیشه های پنجره را می لرزاند ، صدای خش خش کاغذی که خواهرت روی آن می
نویسد . صدای شستشوی ظرفهای من و صدای بوق و عبور ماشینها در خیابان است .
گفتم صدای دیگر هم هست
صدای آهنگین شما که داشتید حرف می زدید !
پدر گفت : و صدای گوش تیز کردن من که داشتم به حرف های شما گوش می دادم !
هر سه خندیدیم .

زیبا تبریزی

همیشه آرزو داشتم خواب گل سرخی را ببینم که از درخشش آن آسمان تیره شهر روشن شده است .
دیشب خواب گل سرخی را دیدم ، او غمگین بود و به سختی نفس می کشید ، کمرش خم شده بود ، شگفت زده از او پرسیدم :
چه شده گل زیبا ؟
چرا کمرت خم شده ؟
چرا برگ هایت در حال زرد شدن است ؟

او با صدای که به سختی شنیده می شد گفت :
دیو سیاه مرا به این روز افکنده
پرسیدم کدام دیو ؟
و او پاسخ داد :
دیو سیاه دود ماشینها و کارخانجات !
این دیو پلید کمر هر گل مقاومی را خم می کند !
و بعد سه بار این جمله را گفت :
سزاوار نیست در شهر دوستی و خوبی آسمان تیره و تار باشد ...

به او گفتم داروی تو چیست ؟
بگو تا مهیایش کنم
و او گفت :
داروی درد من دیدن یک لحظه آسمان آبی و پاک شهر است ...

زیبا تبریزی

زیبا جون داستانت عالی بود عزیزم مرسی

داستان قشنگی بود باید قدر هوای پاک را بدانیم

موشی خیلی دوست داشت پنیر بخوره . بوی پنیر همسایه به مشامش رسید . از خونه اش بیرون آمد . ماه را دید که در آسمان می درخشد.
ماه به اندازه یک پنیر سفید بزرگ بود ، انگار توش یه دنیا پنیر نمکی و خوشمزه داشت .

و اما فردای آن روز :
موشیان دوست قدیمی موشی ، اسم اختراع جدیدش را (( موشک )) گذاشت و به موشی گفت :
((موشی عزیز ! چون جنابعالی به خاطر عینکم مسخرم نکردی اجازه میدم همراه من به کره ی ماه سفر کنی!))

موشی در موشک را بست و آندو به سرعت از جو زمین خارج شدند .
حالا دیگر موشی و موشیان توسط آدم فضایی ها ، با پنیر های نمکی و خوشمزه پذیرایی می شوند .

زیبا جون مدتهاست داستان جدیدی ازت نخوندم
حیفه این همه استعداد هست
منتظر داستانهای قشنگت هستم